The Indian Talking Stick

Wie voert het woord

Ik pak een willekeurig voorwerp in mijn buurt (pen, sleutels, vork ...) en geef het willekeurig aan een van de partijen, die een conflict hebben. Het idee is dat alleen degene die het in z’n hand heeft, het woord mag doen, de ander moet luisteren. Vervolgens moet degene die luistert het verhaal van de ander zodanig teruggeven dat die ander zich begrepen voelt. Daarna is hij of zij aan de beurt en gaat het ritueel de andere kant op. Voelen ze zich beiden begrepen, dan vraag ik hen samen oplossingen te bedenken voor het probleem.

Begeleider

Het is belangrijk dat je als begeleider geduld betracht en je niet inhoudelijk met het conflict bemoeit, maar slechts het proces begeleid. Het is even oefenen in het begin.

Bijverschijnselen

De talking stick heeft ook andere bijverschijnselen. De keer dat iemand een ellenlang verhaal ophing over het onrecht dat hem was aangedaan. Dit was tamelijk vervelend voor de tegenpartij die immers de gevoelens van de ander moest verwoorden en al snel de draad kwijtraakte. De ander nam uiteraard wraak toen het zijn beurt was, door zijn visie op de zaak zo mogelijk nog langer uit te spinnen. Partijen gaan elkaar gaandeweg helpen: ‘Dan zegt de luisteraar: help me nou even, waar gaat het je nu precies om?' Wat betreft de oplossingen: als je de oplossing van de ander verwerpt, moet je zelf met een alternatief komen. Soms overstijgt de oplossing het oorspronkelijke issue. Het gaat erom dat partijen er gezamenlijk uitkomen.

Kinderen

Ook goed toepasbaar bij conflicten tussen kinderen. Beschreven in het interview dat Dido Michielsen mij afnam en verschenen is in het tijdschrift Jantje, lente 2009. Hoe ziet jouw talking stick eruit?